Η Ευρώπη είναι σε επιφυλακή. Η Ευρώπη ανησυχεί. Η Ευρώπη υποφέρει από τρομοκρατικές επιθέσεις. Η Ευρώπη καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κρίσης της μετανάστευσης και παράλληλα προσπαθεί να εντοπίσει τους τζιχαντιστές που κρύβονται ανάμεσα στις χιλιάδες των – τύποις – προσφύγων από το Αφγανιστάν, τη Συρία και το Μαγκρέμπ. Και αυτό ακούγεται αισιόδοξο, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ καταθλιπτική.
Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, η οικογένειά μου και εγώ έπρεπε να ταξιδέψουμε από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle (CDG) στο Παρίσι. Ήταν Πάσχα, και έτσι είναι αρκετά δύσκολο για έναν άνθρωπο να λειτουργεί σωστά κατά τη διάρκεια των διακοπών. Ωστόσο, κάποιος μπορεί επίσης να σκεφτεί ότι το Πάσχα είναι η τέλεια στιγμή για τους ισλαμιστές εξτρεμιστές και τις μυστικές οργανώσεις τους στην Ευρώπη για να πραγματοποιήσουν νέες επιθέσεις!
Η ασφάλεια στο αεροδρόμιο δεν ήταν διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη μέρα. Επιπλέον, ήμασταν σε θέση να περάσουμε μέσα από τον έλεγχο διαβατηρίων και τελικά να φτάσουμε σε λάθος τερματικό λόγω του χάους από τις συνεχείς αλλαγές των πτήσεων εκείνη την ημέρα. Στη συνέχεια – για να φτάσουμε στην δεξιά πύλη επιβίβασης – είχαμε τη δυνατότητα να περάσουμε πίσω από την ασφάλεια του αεροδρομίου, από όπου θα μπορούσαμε να βγούμε στην έξοδο, χωρίς κανένα έλεγχο!
Δεν το πολυσκέφτηκα – άλλωστε, ήμασταν ένα ζευγάρι των νομοταγών πολιτών – αλλά φανταστείτε αν θέλαμε να μείνουμε στη Γαλλία παράνομα… Αυτή ήταν η ευκαιρία μας, αφού από τη στιγμή που περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων είχαμε φύγει και επίσημα από την χώρα και ως εκ τούτου, δεν υπήρχαμε πουθενά. De facto θα μπορούσαμε να είχαμε πάει έξω και να κατευθυνόμασταν προς την πόλη.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Όλο αυτό ακούγεται ακόμη πιο εκπληκτικό, επειδή τριάμισι χρόνια (πολύ πριν την Ουκρανία, το νέο Ψυχρό Πόλεμο, τη μεταναναστευτική κρίση και τις εκρήξεις στη καρδιά της Ευρώπης), η κατάσταση δεν ήταν λιγότερο παράλογη – αλλά με διαφορετικό τρόπο.
Κάποιος μπορεί να θυμηθεί τα χρόνια του ευρωπαϊκού πείσματος και άρνησης να επιτρέψουν στη Μόσχα ένα καθεστώς χωρίς βίζα, καθώς και εκατοντάδες άλλους όρους που έθεταν οι Βρυξέλλες. Θα ήταν ενδιαφέρον να συγκρίνουμε αυτά τα γεγονότα με την τρέχουσα στάση προς τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, οι οποίοι σε αντίθεση με τους Ρώσους, θα παραμείνουν στην Ευρώπη για πάντα και θα λάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί από όλες τις διαθέσιμες κοινωνικές παροχές που προσφέρονται.
Φαίνεται πως η Ευρώπη, δεν έχει μάθει τίποτα. Μετά την 9/11, οι Ηνωμένες Πολιτείες ή το Ισραήλ, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με την απειλή τρομοκρατικών επιθέσεων, έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα πολλαπλών κλιμακίων ελέγχων ασφαλείας που σχεδόν έχει εξαλείψει το λεγόμενο ανθρώπινο παράγοντα. Αυτά τα δύο έθνη είναι πραγματικά σε εγρήγορση. Η Ευρώπη, ωστόσο, δεν είναι. Παίζει με την ανοχή, πιστεύει στην ειρήνη, και βγάζει λίγα ή και καθόλου ουσιαστικά συμπεράσματα από τα περιστατικά που την έχουν συγκλονίσει.
Οι πολιτικοί υποδέχονται με θέρμη τους «καημένους πρόσφυγες», ενώ οι άνθρωποι σε μικρές γερμανικές πόλεις αυτές τις μέρες βγαίνουν έξω κουβαλώντας μαχαίρια και η αστυνομία φοβάται φορώντας στολές ώστε να μην προκληθούν «συγκρούσεις». Και το χειρότερο είναι ότι πλέον υπάρχουν πολλοί αδύναμοι κρίκοι.
Η ψεύτικη ανοχή και ο «ανθρώπινος παράγοντας» οδηγούν σε πράξεις νέων βιαιοπραγιών και αυτό ήταν ανέκαθεν η τακτική των ισλαμιστών εξτρεμιστών: να συνεχίσουν να πιέζουν τους ασθενέστερους μέχρι να υποταχθούν, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για ένα νέο χαλιφάτο. Η Ευρώπη θα πρέπει να κάνει την επιλογή της γιατί ο κλοιός πιέζει ασφυκτικά!
Μεταφρασμένο κείμενο του Ντμίτρι Πολικάνοφ, πολιτικού αναλυτή
