Γράφει η Βασιλική Μαυρογονάτου*
Οι Έλληνες ενώ θεωρούμε τον εαυτό μας έξυπνο λαό, έχουμε μια ιδιοτροπία. Είμαστε πολύ εύκολα χειραγωγήσιμοι. Τι εννοώ με αυτό; Πως πολύ εύκολα μας χρησιμοποιούν για να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου με διάφορες προφάσεις, κυρίως πολιτικές. Η ιστορία δυστυχώς έχει αποδείξει πως οδηγούμαστε σε πόλεμο μεταξύ μας, κατευθυνόμενοι από κόμματα, παρατάξεις και ανούσιες ψευτοιδεολογίες.
Δυστυχώς εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε και πάλι χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτούς που βοηθούν τους πρόσφυγες και τους λυπούνται και σε αυτούς που τους απεχθάνονται και τρομάζουν στην ύπαρξή τους και μόνο.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πόλεμος καλά κρατεί. Οι μεν αλληλέγγυοι, που βοηθούν με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν. Οι δε που βρίζουν αυτούς που βοηθούν, χωρίς να έχουν και κάτι άλλο να προτείνουν ωστόσο.
Κάποιοι λοιπόν σπεύδουν να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους για το ένα ή για το άλλο και μένω άναυδη. Ακούω από άτομα μορφωμένα της ηλικίας μου τα παρακάτω. Εγώ βοηθώ γιατί είμαι κεντροαριστερός και ο άλλος που δεν βοηθά είναι φασίστας. Η άλλη πλευρά εικάζεται πως εγώ δεν πρόκειται να βοηθήσω γιατί είμαι πατριώτης δεξιός ή ακροδεξιός.
Μένω κι εγώ λοιπόν αποσβολωμένη να ακούω τους μεν και τους δε και αναρωτιέμαι τι στην ευχή πήγε τόσο λάθος. Η τεχνολογία έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο σημείο που προσφέρει πραγματικά άπλετη γνώση. Είναι δυνατόν οι νέοι να τολμούν να βάζουν στο στόμα τους τις λέξει αριστερός ή δεξιός; Πως όλο αυτό το παιχνίδι υπήρχε πάντα για να χωρίζονται οι άνθρωποι σε ομάδες, να φανατίζονται και να σκοτώνονται για το κέρδος άλλων;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται πως είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα που οι παίκτες είναι άλλοι; Είναι δυνατόν να θεωρούν πως ανάλογα με την κομματική ιδεολογία καθορίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου;
Η εμπειρία μου από τους ανθρώπους μου έχει αποδείξει από πολύ νωρίς, πως το να βοηθά και να δίνει κάποιος είναι θέμα χαρακτήρα. Το έκανε πάντα. Είτε όταν υπήρχαν πρόσφυγες είτε δεν υπήρχαν. Πάντα έδινε από το υστέρημά του, ακόμη και όταν δεν υπήρχαν κανάλια ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προβάλλει την προσφορά του. Δεν τον παρότρυνε το κόμμα που ψήφιζε να πράξει κατ’ αυτό τον τρόπο. Έτσι ήταν πάντα και δόξα τον Θεό έχω πολλά παραδείγματα γύρω μου.
Το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν που δεν έδωσε ποτέ τίποτα σε κανέναν. Πάντοτε ήταν φειδωλός με διάφορες δικαιολογίες. Τώρα απλά με πρόφαση τους μετανάστες και την πατρίδα βρίζει και αυτούς που βοηθούν. Πράγμα τελείως οξύμωρο σε μια χώρα στην πλειοψηφία ορθοδόξων Χριστιανών, που ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει. Και αυτόν επίσης δεν τον παρότρυνε κανένα κόμμα και καμία πατρίδα να μην προσφέρει. Και εδώ υπάρχουν πολλά παραδείγματα γύρω μας.
Εφόσον λοιπόν θεωρούμε τους εαυτούς μας έξυπνους ας ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Ας δούμε ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος και ας αρχίσουμε να μιλάμε εναντίον αυτού και όχι εναντίον του συμπολίτη και συνάνθρωπου μας. Δεν ανέχομαι σε καμία περίπτωση αδελφό να μιλάει ή και να πράττει εναντίον αδελφού. Στους κατά καιρούς εμφύλιους κερδισμένοι έβγαιναν πάντοτε άλλοι. Το μόνο που άφηνε στους Έλληνες πολίτες ήταν πόνος και απεριόριστη ντροπή. Γι αυτό ας κάνει ο καθένας όπως νομίζει απέναντι στο θέμα των προσφύγων μεταναστών ή λαθρομεταναστών. Δεν είναι κανένας ικανός από εμάς να κρίνει τον άλλο.
Ας κάνουμε αλήθεια το γνωμικό του Ουιστον Τσώρτσιλ, γιατί τόσα χρόνια προσπαθούν το αντίθετο.
Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονο μας.
Τη μόρφωση την αποκτήσαμε προσέξτε λοιπόν την ενότητα.
*Βασιλική Μαυρογονάτου
Οικονομολόγος – Ειδική Παιδαγωγός
Δυστυχώς εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε και πάλι χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε αυτούς που βοηθούν τους πρόσφυγες και τους λυπούνται και σε αυτούς που τους απεχθάνονται και τρομάζουν στην ύπαρξή τους και μόνο.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πόλεμος καλά κρατεί. Οι μεν αλληλέγγυοι, που βοηθούν με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν. Οι δε που βρίζουν αυτούς που βοηθούν, χωρίς να έχουν και κάτι άλλο να προτείνουν ωστόσο.
Κάποιοι λοιπόν σπεύδουν να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους για το ένα ή για το άλλο και μένω άναυδη. Ακούω από άτομα μορφωμένα της ηλικίας μου τα παρακάτω. Εγώ βοηθώ γιατί είμαι κεντροαριστερός και ο άλλος που δεν βοηθά είναι φασίστας. Η άλλη πλευρά εικάζεται πως εγώ δεν πρόκειται να βοηθήσω γιατί είμαι πατριώτης δεξιός ή ακροδεξιός.
Μένω κι εγώ λοιπόν αποσβολωμένη να ακούω τους μεν και τους δε και αναρωτιέμαι τι στην ευχή πήγε τόσο λάθος. Η τεχνολογία έχει φτάσει πλέον σε τέτοιο σημείο που προσφέρει πραγματικά άπλετη γνώση. Είναι δυνατόν οι νέοι να τολμούν να βάζουν στο στόμα τους τις λέξει αριστερός ή δεξιός; Πως όλο αυτό το παιχνίδι υπήρχε πάντα για να χωρίζονται οι άνθρωποι σε ομάδες, να φανατίζονται και να σκοτώνονται για το κέρδος άλλων;
Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται πως είμαστε πιόνια σε μια σκακιέρα που οι παίκτες είναι άλλοι; Είναι δυνατόν να θεωρούν πως ανάλογα με την κομματική ιδεολογία καθορίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου;
Η εμπειρία μου από τους ανθρώπους μου έχει αποδείξει από πολύ νωρίς, πως το να βοηθά και να δίνει κάποιος είναι θέμα χαρακτήρα. Το έκανε πάντα. Είτε όταν υπήρχαν πρόσφυγες είτε δεν υπήρχαν. Πάντα έδινε από το υστέρημά του, ακόμη και όταν δεν υπήρχαν κανάλια ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προβάλλει την προσφορά του. Δεν τον παρότρυνε το κόμμα που ψήφιζε να πράξει κατ’ αυτό τον τρόπο. Έτσι ήταν πάντα και δόξα τον Θεό έχω πολλά παραδείγματα γύρω μου.
Το ίδιο συμβαίνει και με αυτόν που δεν έδωσε ποτέ τίποτα σε κανέναν. Πάντοτε ήταν φειδωλός με διάφορες δικαιολογίες. Τώρα απλά με πρόφαση τους μετανάστες και την πατρίδα βρίζει και αυτούς που βοηθούν. Πράγμα τελείως οξύμωρο σε μια χώρα στην πλειοψηφία ορθοδόξων Χριστιανών, που ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει. Και αυτόν επίσης δεν τον παρότρυνε κανένα κόμμα και καμία πατρίδα να μην προσφέρει. Και εδώ υπάρχουν πολλά παραδείγματα γύρω μας.
Εφόσον λοιπόν θεωρούμε τους εαυτούς μας έξυπνους ας ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Ας δούμε ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος και ας αρχίσουμε να μιλάμε εναντίον αυτού και όχι εναντίον του συμπολίτη και συνάνθρωπου μας. Δεν ανέχομαι σε καμία περίπτωση αδελφό να μιλάει ή και να πράττει εναντίον αδελφού. Στους κατά καιρούς εμφύλιους κερδισμένοι έβγαιναν πάντοτε άλλοι. Το μόνο που άφηνε στους Έλληνες πολίτες ήταν πόνος και απεριόριστη ντροπή. Γι αυτό ας κάνει ο καθένας όπως νομίζει απέναντι στο θέμα των προσφύγων μεταναστών ή λαθρομεταναστών. Δεν είναι κανένας ικανός από εμάς να κρίνει τον άλλο.
Ας κάνουμε αλήθεια το γνωμικό του Ουιστον Τσώρτσιλ, γιατί τόσα χρόνια προσπαθούν το αντίθετο.
Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονο μας.
Τη μόρφωση την αποκτήσαμε προσέξτε λοιπόν την ενότητα.
*Βασιλική Μαυρογονάτου
Οικονομολόγος – Ειδική Παιδαγωγός
